„Człowiek z bunkra” - Andrzej Kiszka żołnierz niezłomny

W ramach szkolnego programu „rowerowa klasa” w dniu 14 września 2021 klasa 3 TI5 wzięła udział w lekcji historii „na żywo”. Zgodnie ze scenariuszem dwuetapowej lekcji historii autorstwa nauczycieli Marii Lipianin i Mirosława Późniaka. Klasa po zapoznaniu się z historią i powojennym losem Andrzeja Kiszki, podczas drugiego etapu lekcji udała się do miejsca ukrywania się żołnierza niezłomnego w Lasach Ciosmańskich.

Przedstawiamy życiorys żołnierza niezłomnego:

Andrzej Kiszka ps. Dąb, Leszczyna, Bogucki – żołnierz Batalionów Chłopskich, Armii Krajowej, Narodowej Organizacji Wojskowej, a po zakończeniu II wojny światowej członek antykomunistycznego Narodowego Zjednoczenia Wojskowego. Od 2016 major Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.

Urodzony 21 listopada 1921 w Maziarni, zm. 14 czerwca 2017 w Gryficach. W czasie okupacji niemieckiej, w 1941 wstąpił do lokalnego oddziału Batalionów Chłopskich pod pseudonimem „Leszczyna”, który podporządkował się placówce AK w Hucie Krzeszowskiej, następnie krótko był żołnierzem NOW-AK w oddziale Franciszka Przysiężniaka „Ojca Jana”. W sierpniu 1944 dostał rozkaz podjęcia służby w powstającym posterunku MO w Hucie Krzeszowskiej, gdzie pracował do listopada 1944, po czym uciekł z obawy przed aresztowaniem i powrócił do rodzinnej wsi, gdzie musiał się ukrywać. Wstąpił następnie do NOW-NZW Józefa Zadzierskiego „Wołyniaka”, a po jego śmierci dowódcą oddziału został Adam Kusza „Garbaty”. 16 kwietnia 1947 ujawnił się na mocy amnestii z 22 lutego 1947, lecz nie przestał działać w konspiracji NZW i już jesienią tego roku pracownicy UB z Biłgoraja usiłowali go aresztować w jego rodzinnym domu. Od lata 1952 ukrywał się na własna rękę. W konspiracji antykomunistycznej działał do 31 grudnia 1961. Został aresztowany w leśnym "schronie", w którym się ukrywał. Przez sąd został skazany na dożywotne więzienie, zamienione następnie na 15 lat. Był więziony m.in. w Strzelcach Opolskich i Potulicach. W sierpniu 1971 został warunkowo zwolniony z więzienia, po czym zamieszkał w województwie szczecińskim. 21 grudnia 1998 został częściowo zrehabilitowany przez Sąd Wojewódzki w Lublinie, a następnie, pośmiertnie, został w pełni zrehabilitowany przez Sąd Apelacyjny w Lublinie w grudniu 2018 Źródło: Wikipedia

Opiekunowie: Mirosław Późniak, Łukaszczyk Marcin, Romańczuk Tomasz

Opracowanie: Mirosław Późniak, Marcin Łukaszczyk